Ekki stóð nú lengi rigningin og rokið sem ég minntist á í síðasta pistli mínum. Það er eins og máttarvöldunum sé ekkert vel við þessar bæjarhátíðir því það er helst að það rigni og blási þegar þær standa yfir hérna á suðvesturhorninu, en þess á milli er þessi líka rjómablíðan. Í gær og í dag hefur vart blaktað hár á höfði og ekki skýhnoðri á himni.
Ef ég passa mig á að hlusta ekki eða horfa á fréttatíma fjölmiðlanna, en horfi þess í stað út um gluggan á fallega haustveðrið, á fólkið sem spilar golf í gríð og erg á golfvellinum og börnin sem tölta til og frá skólanum eða eru í leik hérna fyrir utan, þá líður mér rosalega vel og elska allt við þessa yndislegu tilveru. En þegar ég er svo vitlaus að hlusta eða horfa á þessar pólitísku fréttir þá verð ég bæði reið og pirruð og æsi mig upp þó ég viti að það geri nú lítið gagn, enda hef ég ekki hundsvit á pólitík bara eitthvað í mér sem fer í gang. Það væri kannski rétt að kalla þetta strútseinkennið, að stinga bara hausnum í sandinn og láta sem þetta pólitíska þvaður og rifrildi sé ekki til.
Ég átti mjög skemmtilegt kvöld á Madonnu í gærkveldi með fyrrum vinnufélögum mínum. Við erum níu skvísur sem unnum saman ýmist lengur eða skemur á málflutningsskrifstofunni. Nú eru allar nema ein komnar til annarra starfa eða hættar að starfa, en við hittumst alltaf a.m.k. einu sinni á ári og förum út að borða. Það er alltaf jafn gaman í þessum hittingi okkar og þó að nokkrar séu á Facebook og þannig fái maður svona helstu fréttir, þá eru ekki allar þar og ekkert jafnast auðvitað á við það að hittast augliti til auglitis og fá fréttirnar í beinni.
Hér erum við skvísurnar.
Undirrituð er aldursforseti, en á þó ekki lengur metið
að hafa unnið lengst á stofunni, Íris hampar nú þeim titli.
Hamingjan felst í því að forgangsraða eftir að maður
hefur áttað sig á því, að þó hægt sé að endurnýja hluti
þá verður ekki það sama sagt um vini. Því ber að rækta vinasamböndin vel.