Fyrsta reynsla mín af hákarli.

Þegar ég las bloggið hennar Sigurrósar áðan um þorramatinn í Hlíðarskóla þá rifjaðist upp fyrir mér hvenær ég lærði að borða hákarl.

Hún Edda Garðars vinkona mín flutti ásamt fjölskyldu sinni í húsið á móti mér á Kambsveginum þegar ég var 9 ára. Ég hafði reyndar aðeins kynnst henni á meðan pabbi hennar  var að byggja húsið  því hún kom oft með honum.  Þegar þau síðan fluttu inn þá kom nýr og ferskur andblær í götuna og margt þótti mér forvitnilegt og spennandi  hjá þessari nýju vinkonu minni.

Fyrir það fyrsta var pabbi hennar lögga og hann keyrði okkur stundum í þrjúbíóið á sunnudögum í stóra svarta löggubílnum. Þetta var hreint ævintýri fyrir litlu stúlkuna á horninu.
Svo var hann í Karlakór Reykjavíkur og söng mikið  og bræður hans líka. Móður minni þótti gaman að hafa opinn glugga þegar þeir bræður voru saman hjá Garðari því þá ómaði karlakórssöngur yfir götuna.  Já þetta var allt mjög spennandi.
Síðan kom í ljós að hann átti hjall úti á Seltjarnarnesi þar sem hann verkaði hákarl og herti þorskhausa.

Ég man alltaf fyrst þegar Edda fór með mig niður í geymslu hjá þeim á Kambsveginum og sýndi mér eitthvert dökkt illa lyktandi flykki sem þar hékk og spurði mig, eins og ekkert væri sjálfsagðara, hvort ég vildi ekki smakka. Ég spurði í forundran hvað þetta væri. Hefurðu aldrei smakkað hákarl? Hún var alveg hissa  en bætti því við að  þetta væri rosalega góður glerhákarl og spurði aftur hvort ég vildi ekki smakka. Lyktin fannst mér hræðileg  en ég vildi ekki að þessari nýju vinkonu minni finndist ég vera einhver aumingi svo ég sagði já,já. Þessi fyrsti biti af hákarli fannst mér hræðilega vondur og auðvitað sá hún það á mér en sagði jafnframt að mér myndi bara finnast hann vondur fyrst en ef ég borðaði meira þá myndi mér fara að finnast hann góður. Ég gerði því eins og fyrir mig var lagt og viti menn hann varð betri og betri með hverjum bitanum og það er ekki að orðlengja það að síðan hefur mér fundist hákarl mjög góður þó aldrei finnist mér ég hafa fengið eins góðan hákarl og þarna á Kambsveginum forðum – kannski er það bara minningin sem er svo ljúf. 
Hún móðir mín var hinsvegar ekki mjög hrifin þegar ég kom heim úr þessari fyrstu hákarlareynslu minni, því hún tók um nefið og spurði hvar ég hefði eiginlega verið, ég gæti varla komið inn í hús því lyktin af mér væri svo hræðileg. En hún blessunin átti nú eftir að upplifa það oft og mörgum sinnum að  dóttirin bæri þessa lykt heim með sér því oft laumuðumst við Edda niður í geymsluna hjá henni til að fá okkur smá bita og svo annan.