Ég átti söguna okkar Odds heitins á gömlu bloggi, en ætla í tilefni af þessum tímamótum að endurtaka þessar gömlu minningar. Aðdragandinn var sá að vinnuveitandi minn bauð okkur a fara í mjög ódýra ferð til Kaupmannahafnar og það tilboð kom atburðarrásinni sem ég ætla að leyfa ykkur að heyra, af stað. Það er efnisflokkur hérna á heimasíðunni minni sem heitir: Gamla ástarsagan og ýmislegt henni tengt og þar er sagan okkar frá byrjun. Þar kemur fram á hvaða stað í lífinu við vorum á þessum tíma.
…
“Eigum við ekki bara að nota tækifærið og gifta okkur og nota ferðina sem brúðkaupsferð?” sagði Oddur. Jú það fannst mér mjög góð hugmynd og þar með var það ákveðið. Við höfðum jú nokkra daga til stefnu svo það ætti alveg að ganga.
Mæting í ferðina átti ekki að vera fyrr en klukkan hálf þrjú eftir hádegi, svo við hefðum alveg tíma til þess að gifta okkur um morguninn og fara síðan beint í ferðina. Við ákváðum að hafa enga veislu og hafa bara foreldrana viðstadda. Við áttum hvorugt efnaða foreldra og vildum ekki fara að setja foreldrana í skuldir til þess að halda okkur veislu, en á þessum tíma tíðkaðist það almennt ekki að brúðhjón greiddu sjálf fyrir slíkar veislur. Okkur langaði til þess að gifta okkur af því að við vildum eiga lífið saman, en ekki til þess að halda stóra veislu og fá brúðargjafir. Við höfðum löngu ákveðið það, hvenær svo sem giftingin yrði.
Nú þurfti að hafa snör handtök því aðeins voru nokkrir dagar til stefnu. Ég byrjaði á því að hringja í mömmu og segja henni frá þessari stórkostlegu hugmynd. Mömmu varð svo um að hún varð orðlaus og það kom svo löng þögn í símann að ég hélt að það hefði kannski liðið yfir hana á hinum endanum.
“Núna á fimmtudaginn?” stundi elsku mamma loks upp.
“Já við ætlum sko ekki að hafa neina veislu, fá bara séra Árelíus til að gifta okkur í gömlu Árbæjarkirkjunni og fara svo beint í rútuna og til Keflavíkur í flugið.”
Hún móðir mín vildi alltaf hafa góðan fyrirvara á öllu og þetta fannst henni bara ekki ganga upp, en sem fyrr var dótturinni ekki haggað.
Oddur var elstur af systkinum sínum og fyrstur til að fara að heiman og kvænast. Hann hringdi til mömmu sinnar og sagði henni frá snilldar hugmyndinni. Henni fannst þetta heldur ekki vera nein snilldarhugmynd og enginn fyrirvari. Hún varð svo vonsvikin yfir því að við ætluðum að gera þetta með svona stuttum fyrirvara og að það yrði engin veisla. Hún krafðist þess þó, þrátt fyrir að tíminn væri naumur, að fá að sjá um að sauma brúðarkjólinn. Til þess fékk hún kjólameistara sem hún saumaði fyrir í lið með sér og eins og annað sem hún tengdamamma tók sér fyrir hendur, þá var allt klappað og klárt á tilsettum tíma – ætli hún hafi ekki tekið næturnar í að klára þetta, það kæmi mér ekkert á óvart.
Svo þurftum við að tala við sera Árelíus, sem hafði á sínum tíma fermt okkur bæði (reyndar örfáum árum fyrr) og athuga hvort hann væri laus þennan fimmtudag. Jú, jú það var sjálfsagt að gefa okkur saman þennan dag, en það kom í ljós að Oddur þurfti vottorð því hann var ekki orðinn 21 árs heldur bara nýorðinn tvítugur. Ég var hinsvegar 18 ára svo það slapp, því stúlkum nægði sá aldur. Það var allt sett í gang og séra Árelíus fékk vottorðið í tæka tíð – allt var klárt á methraða.
Fimmtudagurinn 25. júní 1964 rann síðan upp bjartur og fagur. Oddur hafði fengið Kristinn vin sinn til þess að sækja okkur og aka með okkur til kirkjunnar, sem reyndar varð ekki Árbæjarkirkja eins og við höfðum ákveðið heldur hringdi séra Árelíus daginn áður og spurði hvort við vildum ekki bara gifta okkur heima hjá sér og konan hans myndi spila á orgelið – hitt væri bara vesen. Við gátum ekkert sagt þó við yrðum skúffuð yfir þessu, en þegar við hins vegar mættum heim til hans klukkan tíu að morgni brúðkaupsdagsins, þá ákvað hann að fara frekar með okkur út í kirkju, sem þá var safnaðarheimili Langholtskirkju og hafa athöfnina þar.
Ekki var nú hægt að segja að athöfnin væri fjölmenn því við komum einungis ásamt foreldrum okkar, eldri systur minni og Kristni sem ók okkur. Svo spilaði prestsfrúin á orgelið eins og til stóð. Athöfnin var falleg í einfaldleika sínum og við gengum út í sólina nýgift og hamingjusöm. Síðan buðu pabbi og mamma okkur og foreldrum Odds í mat í Grillið á Hótel Sögu. Þegar liðið var á máltíðina kom þjónn með silfurfat með fallegri skreytingu og þykku umslagi. Umslagið reyndist síðan innihalda gjaldeyri sem dugði okkur til þess að kaupa flotta Kodak myndavél og fyrir afganginn gátum við leyft okkur að njóta dvalarinnar í Kaupmannahöfn langt umfram það sem við bjuggumst við að geta gert þessa viku sem ferðin var. Þetta var brúðargjöf frá vinnuveitendum mínum Inga Þorsteinssyni og Þorsteini Þórarinssyni.
Eftir máltíðina í Grillinu ók pabbi okkur niður í Tjarnargötu til þess að taka rútuna suður á Keflavíkurflugvöll með ferðafélögunum, sem við vissum reyndar ekkert hverjir væru, en reyndust vera Framsóknarfélagið í Reykjavík, en það er önnur saga.
Þegar á Keflavíkurflugvöll var komið og búið að fara í gegnum hermannahliðið, voru allir bókaðir inn, farangurinn tekinn og eftir það mátti enginn fara út fyrir dyr. Mikið vorum við spennt að vera að fara í fyrstu flugferðina okkar, fyrstu utanlandsferðina og í brúðkaupsferð. Eftir nokkra bið fengum við tilkynningu fararstjóranna um það, að það yrði líklega nokkuð mikil seinkun því vélin væri enn í Gautaborg – biluð. Viðgerð færi fram á vélinni og síðan myndi hún fljúga til Oslóar og taka farþega þar, en síðan kæmi hún til Íslands. Það mætti enginn fara út af vellinum af því það væri búið að fara í gegnum hliðið inn á hersvæðið og búið að bóka hópinn inn.
Flugstöðin var ekkert nálægt því að vera eins og við þekkjum flugstöðvar í dag, meira að segja innanlandsflugið hjá okkur er betur búið en þessi flugstöð var. Það voru bara sæti fyrir brot af hópnum, svo það þurfti að skiptast á að fá að setjast aðeins niður og hvíla sig. Margir settust strax að sumbli á bar sem þarna var, því mjög ódýrt var að drekka þarna og margir af karlmönnunum kunnu að meta það. Svo upphófst LÖNG bið.
Við kynntumst vel tvennum hjónum þarna sem við höfðum síðan mikil samskipti við í mörg ár. Um kvöldið á meðan biðin stóð yfir var farið með hópinn í kvikmyndahús þarna uppi á velli og það var eins og verið væri að fara með fanga á milli svo vel var passað upp á hópinn.
Um klukkan sex um morguninn lauk loks biðinni og Sterlingvélin var komin, ef vél skyldi kalla því hún var hvílíkt skrapatól að hún hékk varla saman. Við höfðum nú ekki mikið vit á hvernig þetta ætti að líta út, en þeir sem voru vanir að ferðast voru mikið að hugsa um að verða eftir heima, en létu sig þó hafa það að fara með. Það kom hinsvegar til álita hvort hægt væri eða forsvaranlegt að taka þá með, sem höfðu setið á barnum allan tímann og voru varla með meðvitund þegar átti að drösla þeim út í vél þarna í morgunsárið, en það var gert. Sem betur fer átti ég ekki minn mann í þeim hópi. –
Á endanum voru allir komnir út í vélina og hún tilbúin að taka á loft til Kaupmannahafnar á vit ævinmtýranna og í langþráða brúðkaupsferð.
Brúðkaupsnóttinni eyddum við sem sagt í gömlu litlu flugstöðinni í Keflavík, þar sem skiptast varð á að setjast niður öðru hvoru til þess að hvíla sig. – Ekki mikil rómantík í því.
Myndina af okkur sofandi í flugvélinni tók einhver ferðafélagi
og við fengum hana senda í nafnlausum pósti einhverjum vikum eftir heimkomu .
Það eiga sko ekki allir mynd af sér sofandi á brúðkaupsnóttina.
Kaupmannahafnarferðin varð síðan mjög skemmtileg og hvílíkt ævintýri fyrir okkur að fara í Tívolí, Dýragarðinn, á Lorrý og fleiri staði og meira að segja með ferju yfir til Málmeyjar, fyrir utan skoðunarferðirnar í allar fallegu hallirnar. Já þessi fyrsta utanlandsferð okkar var sannkallað ævintýri.
Heim komumst við svo heil á húfi, en flugvélar þessa Sterlingflugfélags fréttum við síðar, að hefðu verið kyrrsettar einhvers staðar fljótlega eftir þetta, því þær töldust ekki í flughæfu ástandi og stórhættulegar . Síðan fór flugfélagið á hausinn. Þegar við heyrðum þetta þá þökkuðum við fyrir að hafa sloppið lifandi.
Leave a Reply