Útvarpið.

Ég var að horfa á afmælisþátt um RUV 75 ára í sjónvarpinu í kvöld. 
Þegar það var verið að sýna frá gamla tímanum þá rifjaðist nú sitt af hverju upp í huga mér.

Sérstaklega man ég þegar ég var að fara með strætó úr Kleppsholtinu niður á Lækjartorg og gekk þaðan yfir í gamla Landsímahúsið til þess að athuga hvort það væri nokkur póstur til Tómstundaþáttarins sem hann pabbi var með fyrir börn og unglinga.

Þegar ég var að fara ein í þessar ábyrgðarmiklu ferðir, líklega 9 ára eða svo,  þá er mér einna minnisstæðast hvað ég kveið fyrir því að fara með í lyftunni. Þannig hagaði nefnilega til í gamla Landsímahúsinu við Austurvöll, þar sem Ríkisútvarpið var þá til húsa, að það þurfti að fara upp á, að mig minnir fjórðu hæð  í mjög sérkennilegri skröltandi lyftu með grindum fyrir og lyftuvörður fór með í lyftunni. Þetta vandist þó smám saman eins og annað.

Ég kom alltaf heim með bunka af bréfum í tösku og þá vissi ég að ekki þýddi að tala við pabba næstu klukkutímana á meðan hann var að fara yfir bréfin. Svo fylgdu útréttingarnar. Það var alveg ótrúlegt hvað fólki datt í hug að biðja hann um að útvega sér af alls konar efnivið.  Honum fannst þetta auðvitað alveg sjálfsagt, þó launin hans væru reyndar bara fyrir tímann sem flutningur þáttarins tók hverju sinni. Sömu laun og ef hann hefði komið og lesið upp úr bók. En, hann var ekkert að fást um það því hann hafði brennandi áhuga á þessu málefni og þeyttist út um allan bæ til þess að útvega hitt og þetta og koma því síðan í póst. Ekkert var hann að ganga eftir því ef einhver sendi ekki peninga og allir fengu sömu þjónustuna. Ekki var bíl til að dreifa á heimilinu svo það var ýmist farið í strætó eða gangandi. 
Móðir mín sagðist stundum að hún væri viss um að fólk gerði sér enga grein fyrir því hvað hann legði mikla vinnu í þennan þátt.  En þessi þáttur var líf hans og yndi í þau 15 ár sem hann var sendur út á öldum ljósvakans. Síðan komu nýir tímar með sjónvarpi og öðrum hugðarefnum sem unglingar fóru að fást við og þörfin fyrir svona þætti því ekki lengur eins brýn.

Af því að þetta kom nú upp í hugann þegar ég var að horfa á þessa afmælisútsendingu í kvöld þá var ég svollítið vonsvikin að hans skyldi ekki getið og heldur ekki Baldurs Pálmasonar sem var með barnatíma í a.m.k. eins langan tíma ef ekki lengur. 

Æ, er ég farin að nöldra? Það var nú ekki meiningin. Þetta átti bara að vera ljúf endurminning en svona er þetta þegar maður byrjar að skrifa þá veit maður ekkert hvar maður lendir með skrifin sín.  

Kær kveðja til ykkar allra sem nennið að lesa.