Fréttir dagsins.
Loksins, Loksins komst ég inn á netið – þessir pungar virka nefnilega ekki alltaf eins og þeir ættu að gera 🙂 En með hjálp Símans gekk þetta nú fyrir rest þegar ég hafði heilsu til að tala við þá.
Ég komst hérna inn á sjúkrahótelið um miðjan dag í gær og hafði það sannast sagna verulega skítt alveg fram á nótt, ógleðin og sviminn mjög að angra mig – samt fann ég að ég var komin í góðar hendur og var svo ánægð með það. Mér hafði verið ráðlagt niðri á LSH í gær að breyta lyfjunum, en það hefur líklega orðið til þess að í dag er konan búin að greiða sér, komin með varalit og maskara, en það eru ótvíræð merki þess að hún sé að komast í betra lag.
Já, verkja og bólgueyðandi lyfin sem ég átti að taka fóru svona illa í mig.
Ég vil alls ekki vera vanþakklát, því það er auðvita ekki hægt að hlaupa eftir kröfum og dyntum hvers og eins í mataræði á svona stað, en mér finnst alveg vanta grænmeti og ávexti á matartímunum og allt of margar brauðmáltíðir en kvöldmaturinn er alltaf brauð og súpa. Ég gerði ég mér fulla grein fyrir því áður en ég fór í þetta ferli, en Landspítalinn kom vel til móts við mig í þessu glutenlausa fæði – meira fór ég ekki fram á þar og fékk ég alltaf grænmeti og ávexti með máltíðunum. Ég er hins vegar aðallega svo hissa á því að hér skuli ekki vera lögð meiri áhersla á grænmeti og ávexti, eins og manneldisráð hefur mælt með að fólk almennt borði hvort sem fólk er á einhverju sérfæði eða ekki.
– Í þessum töluðu orðum er best að fá sér þurrkaðar lífrænar apríkósur, bláber og vínber sem mér hefur verið fært 🙂 Já það er gott að eiga góða að.
Næsta vers er að losna við drenin, en ef það minnkar ekki meira í þeim af sjálfu sér, þá verða þau tekin á þriðjudag og líkaminn verður þá sjálfur að vinna á restinni. Bíð þó vongóð eftir að það fari að minnka í þeim.
Ég er búin að vera að smá fara hérna inná og setja þetta inn í dag á meðan aðrir hafa horft á fótbolta í sjónvarpinu. Nú loka ég hins vegar dagbókinni svo ég fari ekki að villast aftur út um víðan völl.
Njótið helgarinnar kæru vinir og þakka ykkur fyrir þolinmæðina og allar góðu kveðjurnar ykkar.
Ég ætla sko ekki að gleyma að geta þess sem ég upphaflega ætlaði að dásama, áður en ég missti mig í að kvarta út af matnum, að það kom til mín svo yndisleg hjúkrunarkona í gærkveldi þegar mér leið sem verst og náði í Pepsí fyrir mig ef ég fengi uppköst og færði mér banana svona til að fóðra aðeins magann. Eitt er víst að það má aldrei gleyma að geta þess sem gott er. Hjúkrunarfólkið er allt svo gott bæði hér og ekki síst allt dásamlega fólkið, bæði læknar og hjúkrunarfólkið á göngudeildinni á Lansanum.
Svo var ég það hress áðan að ég ákvað að athuga hvað væri boðið upp á í kvöldhressingu klukkan 20:45, sem ég hafði ekki heilsu til að kíkja á í gærkveld. Jú viti menn, þarna voru allir ávextirnir, niðurskorin epli, appelsínur, melónur og bananar. Nú sé ég eftir að hafa ekki bara sett á disk til að eiga í fyrramálið – geri það næsta kvöld.
Ég bara varð að tengja mig inn aftur til þess að bæta þessu við.
Nú jæja, það er ágætt að það fundust einhverjir ávextir og grænmeti í eldhúsi hótelsins innan um allt brauðið 🙂 Svo geturðu auðvitað alltaf leitað að glútenlausu tekexi þegar þú ferð að hressast 😉 hahaha
Já Sigurrós mín, þetta með glútenlausa tekexið var nú alveg yndislegt – svona eftir á, en þegar ég kom í fyrsta kvöldmatartímann hérna hafði nú enga lyst þá, en vissi að ég yrði að borða. En mér féllust alveg hendur þegar ég horfði á matinn sem var á boðstólum, eintómt glútenbrauð, en eins og ég hef sagt þá er brauð í kvöldmatinn. Ég spurði þann sem var að þjóna í matsalnum hvort hann ætti nokkuð glútenlaust brauð. Hann horfði svo bara spyrjandi ýmist á mig eða á brauðið á bakkanum og sagðist ekkert vita um það. Ég var svo sest í sætið með rúgbrauðssneið með osti þegar ég sá að hann kom með eitthvað í hendinni og kallaði yfir salinn „var ekki einhver að spyrja um glútenlaust?“ Ég gladdist í hjarta mínu og rétti varlega upp hendina og svaraði „Jú ég“ Þá kom hann mjög ánægður til mín með hvíta tekexköku í hendinni og spurði „Heldur þú að þetta sé kannski glutenlaust?“ Blessaður kallinn! En á þessum tímapunkti vissi ég ekki hvort ég ætti að hlæja eða gráta því maðurinn var greinilega að reyna að gera sitt besta þó árangurinn væri ekki meiri en þetta. Ég hafði hvorki heilsu þarna til að hlæja og ekki vildi ég fara að gráta. Í dag er ég hinsvegar glöð og í dag vil ég hlæja og finnst þetta alveg drepfyndið.
Pingback: Brosandi við tölvuna á sunnudegi 10. júní 2012 « Ragna Kristín Jónsdóttir